1- روزی انسان فضول و عیب جویی به مجنون گفت: معشوقی زیباتر از لیلی برای خود پیدا کن.

2- اگر چه لیلی در نظر تو مانند حوری(زن بهشتی) زیباست اما سراسر وجود او عیب و نقص و زشتی است.

3- مجنون از سخنان انسان فضول خشمگین شد و در حالی که با خشم می خندید به او گفت:

4- اگر با چشمهای مجنون، لیلی را ببینی، سراسر وجود او را زیبایی و خوبی خواهی دید.

5- تو که به زلف و چهره ی لیلی می نگری و ظاهر بین هستی، زیبایی های او را درک نخواهی کرد.

6- تو قد و هیکل لیلی را می بینی در حالی که من عشوه و ناز او را می بینم .تو چشم او را می بینی در حالی که من نگاه نافذ و تیرانداز (برق نگاه) او را می بینم.

7- تو موهای لیلی را می بینی ولی من (مجنون) پیچش (فر) موهای لیلی را می بینم، تو ابروهای او را می بینی ولی من اشاره های با ابروی او را می بینم .(مفهوم: تو فقط به ظاهر امورو زیبایی ها توجه می کنی.)

8- دل مجنون به واسطه ی خنده های شیرین لیلی خونین است ولی تو فقط از خنده ی لیلی لب و دندان او را می بینی.

9- آن کسی را که تو – با این ویژگی هایی که گفتی – او را لیلی نام نهادی ؛ آن لیلی ای نیست که قرار و آرام را از من ربوده است. ( لیلی تو با لیلی من فرق دارد.)